Ushuaia 2

Gisteren zijn we na de middag op zoek gegaan naar bubbelplastiek, ge kent dat wel plastiek met poffertjes. De huisbaas hier zou met ons zaterdagmorgen op zoek gaan, hij had eer geen tijd wegens opruimingswerken in één van zijn apartementen en we wilden hem al niet meer belasten dan nodig, ze hadden het wel zelf voorgesteld , maar ach, we hebben voorlopig niet meer te doen.Terwijl we dan toch onderweg waren zouden we tegelijkertijd het buskaartje dat de huisbazin ons had bezorgd om te gebruiken ,laten opladen in een kiosk. Ze doen dat in een kiosko in calle San Martin hadden ze ons hier verteld,de hoofdstraat van Ushuaia, zo’n shopje waar je wat snoep en frisdrank kan kopen . Alles bevind zich hier in calle San Martin. We zijn in ongeveer tien ferreterias en evenveel kioskos geweest voor zowel plastiek als het digitale kaartje en we werden gewoon van het kastje naar de muur gestuurd. Het ging zelfs zo ver dat men het volgende adres opbelde om te vragen of zij dat deden en jawel , wij doen dat . Dan rijdt je er heen, twee stratenblokken verder, quadras noemen ze dat, en wat blijkt, noppes. Neen meneer zoiets doen wij niet maar probeer daar eens , anderhalve huizenblok hogerop. Heel de namiddag  hebben ze ons aan de praat gehouden , deels ook nog omdat ze hier de gewoonte hebben om te sluiten tussen twaalf en vier of vijf en zelfs zes uur. Ze gaan dan weer open tot acht of negen uur, dat schiet niet op natuurlijk. Je leert er wel de stad mee kennen, dat weer wel, we hebben al geen stratenplan meer nodig, we wijzen nu zelfs de Argentijnen de weg.

Uiteindelijk vonden we dan toch een rol bubbeltjes in een libreria in een buitenwijk ,een papierhandel zeg maar met een gamma van plakband tot kerstversiering. Een rol van een meter hoog en vijftig meter lang, enkel per rol te koop. Met hetgeen we niet nodig hebben kunnen we hier misschien nog een paar gevels isoleren.

Vandaag zijn we dan bij de vertegenwoordigende reisorganisatie van Aerovias Dap, de Chileense luchtvaarmaatschappij waarmee we naar Punta Arenas vliegen, gaan vragen wat de geldende regels zijn ivm fietsvervoer. En het spelletje begon opnieuw. Het adres dat we hadden meegekregen in Chili bleek niet meer geldig en het reisbureau was er mee opgehouden. Bij de nieuwe vertegenwoordigers zijnde Rumbo Sur, zeiden ze ons platweg dat zij enkel maar tickets verkopen en er verder niets mee te maken hebben. Of ze dan toch niet even konden bellen met Dap in Chili, neen meneer maar als je zelf geen mobieltje hebt kan je nog altijd in een telefooncel bellen naar dit nummer.

Mooie service is dat en dan heb je de dag voordien bij hen een boottocht geboekt op het Beaglekanaal waar voor alle duidelijkheid op de tickets vermeld staat dat er bij annulering  geen terugbetaling mogelijk is. Hier is alles wel heel duidelijk.

Ik ga het nog op één plek vragen, op het vliegveld zelf, dat is maar een boogscheut hier vandaan en als ze daar ook geen deftige uitleg hebben  komen we met de fiets naar huis, dan duurt het maar iets langer, het zei zo.

 

 

Ushuaia, 2 februari 2018

Woensdag zijn we na een pauze van drie dagen in Tolhuin dan toch maar verder gereden richting het einde van de wereld. Michel en Josiane waren ook nog opgedaagd dinsdagavond  en we zouden mekaar onderweg nog wel tegenkomen. De 104 km naar Ushuaia hebben we netjes verdeeld over twee dagen . Volgens ons hoogteschema lagen er nog twee klimmetjes in met hoogteverschillen van 400 en 300 meter, de laatsten van deze reis. De Patagonische winden hebben ons wonderwel twee dagen ongemoeid gelaten en zo werd het eigenlijk een lekker uitstapje.

Woensdagmiddag zijn we in Villa Marina nog een forelletje gaan eten . Dit wegrestaurant is eigendom van de rijke familie  Preto van Italiaanse afkomst. Ze hadden hier vroeger een houtzagerij maar aangezien de houtbusiness hier een aantal jaren geleden begon te slabakken besloten ze de boel af te breken en om te bouwen tot een wegrestaurant . De naam Marina is de naam van één van de kleindochters van Mr. Preto. Ze hebben op het Beaglekanaal ook nog een aantal boten varen telkens genoemd naar een kleinkind. Om aan kleinkinderen geen gebrek te krijgen heeft Mr. Preto senior zijn eerste vrouw ingeruild voor een jonger exemplaar zodat de nakomelingen gelijke tred houden met zijn groeiende rijkdom, lange termijnvisie heet dat.

Onderweg troffen we nog een aantal finalisten van de tocht naar Ushuaia, een Engels koppelte en een Mexikaan, deze kwam helemaal uit zijn thuisland gereden en wou ook nog terug.

Toen we na zestig kilometer  en een geleidelijke klim met dito afdaling  van acht kilometer over de eerste pukkel waren, zijn we bij een steenkapper het hof opgedraaid en gevraagd of we er mochten kamperen.Hij was heel enthousiast en als we ook maar een wens hadden , laat maar weten . Het terrein zag er vanaf de weg tof uit temeer daar er een snelstromend riviertje doorheen kronkelde. Van dichterbij was dat iets minder maar na een tijdje vonden we toch een geschikt plaatsje  en begon het spontaan te regenen. Je zag de forel zwemmen en de dochter des huizes heeft nog een poging gedaan om er een paar te vangen maar gelukkig hadden we er ’s middags al een paar op, het werd dus pasta. We zaten weer rondom in de bergen met hier en daar nog besneeuwde toppen  , jammer dat we binnen moesten koken. Buiten op een houtvuur was wel een stuk romantischer geweest. Het heeft nog geregend tot zes uur donderdagmorgen en toen is het uitgeklaard , maar het was te koud om de tent droog te krijgen temeer daar er weerom geen wind was, blijkbaar is de wind op.

Gisteren reden we dan de finale naar het einde van de wereld , een ontspannen wandelingetje  met dat ene hellingske en een afdaling achter een overladen vrachtwagen met asfalt  die we dan toch maar zijn gepasseerd om onze remblokjes te sparen. Op de middag stonden we voldaan , niet moe, gewoon voldaan aan de poorten van Ushuaia . We hadden er een appartement gehuurd voor vijf dagen maar bleek dat we een dag te vroeg waren. Gelukkig was dat geen probleem en konden we er direkt over beschikken, die Argentijnen zijn niet echt moeilijk als het over zoiets gaat. Nu kan dan weer de zoektocht beginnen naar verpakkingsmateriaal voor de fietsen want woensdag moeten ze het vliegtuig in  voor een uurtje naar Punta Arenas, zo’n Twin Otterke van De Haviland, benieuwd of de ze daar in kunnen.

 

Tolhuin, 28 januari 2018

Tolhuin ligt op 104 km van Ushuaia en gooit hoge ogen naar de prijs voor de stoffigste gemeente van Argentinië. We waren  net definitief gestopt met ripio rijden en nu dit.

We zijn uit Rio Grande vertrokken met de idee dat we felle tegenwind zouden hebben de eerste tien kilometer op weg uit de stad naar routa 3, maar om de een of andere duistere reden bleef de wind geheel achterwege. Het waren langs deze routa 3 een dikke honderd kilometer naar Tolhuin maar omdat het er stervensdruk is zijn we na twintig kilometer toch weer gaan ripio rijden voor drie dagen, ook al omdat we de tijd hebben en het weer is voorlopig aan de beterhand. Het regent s’nachts en s’morgens is het bewolkt , na de middag komt de zon er door en wordt het echt wel warm, al duurt dat maar tot een uur of zes , dan kan je weer een extra jasje gebruiken. We hebben iedere ochtend het tentje droog ingepakt en dat scheelt toch weer een paar kilo aan water dat je niet over de hellingen moet duwen.

We zijn weer geen enkele collega fietser tegengekomen en dat zal wel zijn reden hebben, waarschijnlijk rijdt iedereen liever over asfalt. Wij zijn het ondertussen gewend en vinden rust belangrijker dan kilometers maken. Het is gewoon zalig in de late namiddag een plekje zoeken , potje koken , naar de guanaco’s , de wilde lama’s, kijken of naar de nieuwsgierige vossen en samen met de lawaaierige bandurrias  op stok.

Officieel is het wild kamperen verboden maar we moeten de eerste Argentijn nog tegenkomen die er bezwaar tegen maakt . De boeren toeteren en zwaaien als ze ons tentje zien staan en ook deze keer zijn we weer op een estancia geweest om water te halen, helemaal geen punt .

Vanmiddag zijn we hier in Tolhuin aanbeland. Het ligt aan het lago Fagnano en tracht dat uit te spelen als haar grote troef, maar eerlijk gezegd, het is een stoffig nest en er staan hier een zootje houten bouwsels waarin blijkbaar ook nog mensen wonen en die bij ons waarschijnlijk zouden afgekeurd worden als stal voor dieren. Hier kan je, meer dan op het platteland nog, zien hoe slecht het gesteld is met Argentinië. De helft van de “winkeltjes “staan leeg, wegverharding is er dus niet en iedereen klooit maar wat aan en tracht een kostje bij elkaar te sprokkelen. In de “supermercado” is er bijna geen keus, tenzij uit de reuzeflessen frisdrank. Groenten en fruit zijn niet om aan te zien en al wat er als onbederfelijke waren wordt aangeboden zijn erwten, witte bonen en maïs in blik en bergen pastas en hele rekken vol met tomatensausen. Het brood is op zijn best  gezegd waardeloos , we hebben één keer, zeggen en schrijven één keer een fatsoenlijk lekker meergranenbrood  gevonden en dan was het nog in Chili. Hier in Tolhuin bevindt zich de bekendste bakkerij van heel Argentinië, panaderia La Union. Met busladingen worden de mensen hier naartoe gebracht. Er zijn mensen , zo wordt ons hier verteld, die van Ushuaia of Rio Grande hier naartoe komen en er een daguitstap van maken om hier gebak te kopen en een tas koffie te drinken. Er staat politie voor de deur om alles in goede banen te leiden en waarschijnlijk ook omdat die toch niks anders te doen hebben , en misschien houden ze wel van de geur van opgewarmde croissants, wie zal het zeggen. Feit is, dat je er een nummertje moet trekken en veel geduld meebrengen om bediend te worden. We hebben er brood gekocht en zullen morgen weten of het een omweg waard is.

Ondanks dat alles hebben we hier een toffe cabaña gevonden op een kampeerterrein te midden de natuur, zonder stof zowaar. We gaan hier nog een dagje of drie descansadalleren  met een lekker Argentijns  wit wijntje dat we onlangs hebben ontdekt,een Chardonnay van Mano Negras uit 2015 en dan de laatste honderd kilometer door Tierre del Fuego ofte vuurland aanvatten naar het eind van de wereld, el fin del mundo,  zoals de Argentijnen het zo graag noemen.