Zaterdag, 21 November 2015

Nog Auckland

Deze nacht bevonden we ons plots weer in Aziatische toestanden. Het appartement naast het onze, ik zeg bewust appartement omdat hier in NZ een hotelappartement een doodgewone zaak is. Een self served flat of hoe zeg je dat , kompleet met wasmachine en droogkast. Onze buren dus, zijn blijkbaar Aziaten van Chinese makelij en zoals iedereen ondertussen wel weet zijn dat niet de minst luidruchtigen op deze aardkloot. Ze hadden een stuif-in georganiseerd en ze zijn er flink tegenaan gegaan kunnen we wel stellen. Om twee uur heb ik dan vriendelijk gevraagd of het rustiger kon en of ze eventueel op hun eigen terras wilden blijven. Dat bleef zonder gevolg en toen hebben we dan maar de receptie gebeld. Die brave man heeft op de deur staan bonken maar door het tumult hadden ze dat blijkbaar eerst niet gehoord. Na zijn interventie is het tien minuten draaglijk geweest en toen begon de trammelant opnieuw. Hij is dan om vier uur nog eens teruggeweest en om half vijf was er dan eindelijk rust, waarschijnlijk waren de drank en de wijven op en zijn ze maar vertrokken. Heel onze opbouw van de ontjetlagging aan diggelen natuurlijk en ik ben niet zeker of het ziekenfonds daar in tussenkomt.

Rond de middag zijn we weer op stap gegaan voor een wandeling van een viertal uurtjes en zijn onderweg in een park boven op één van de stadsheuvels bij een cricketwedstrijd beland. Dat zal best wel interessant wezen als je er de spelregels van kent maar wij kennen ze niet en dus vonden we er eigenlijk niks aan, tenzij misschien de uniformpjes met de been -en gezichtbescherming.We waren er tamelijk vlug op uitgekeken. Beneden aan de haven zijn we op de fishmarket beland. Hier bevinden zich  allerlei restaurantjes en winkeltjes in een autovrije wandelstraat, alles kakelvers, nog nooit zoveel soorten verse vis bij mekaar gezien, sommigen keken met vragende ogen in het rond en leken te denken ,wat doe ik hier in godsnaam op die ijsberg. Ondertussen was het flink beginnen regenen en terwijl we stonden te schuilen in een soort informatiecentrummeke over de haven, gevestigd in een zeecontainer, kregen we van de madam van dienst een gratis doorzichtige plastiek poncho. Dat was wel tof want zo werd onze regenjas niet nat. Het was al een meevaller dat er geen reklame opstond van de ANZ bank want die schijnen hier nogal wat vingeren in de pap te hebben. Verder op de kade van de marina yachthaven stond er nog een container , aan de hele zijkant open gemaakt en omgebouwd tot omruilbibliotheek. Hier kunnen de binnenkomende zeilers hun leesboeken omruilen voor anderen. Vooralsnog weet er hier niemand dat wij geen boot hebben en dus hebben wij onze gelezen exemplaren ook vervangen. Alleen moeten we de onzen nog binnenbrengen morgen ….. of zo.

Er ligt hier voor een enorm kapitaal aan pretboten aangemeerd en zeilen zal hier best wel leuk zijn met de  altijd aanwezige wind maar momenteel voer er geen zeil door het zwerk. Deze laatste zinsnede  is uit het Maori vertaald,’’ ama  imuc ho vi entoa qui ‘’.

 

 

 

Santiago de Chile

We zijn nu aan onze laatste uurtjes Chili bezig en zoals de dertien apostelen een paar eeuwen geleden ook aan ons laatste avondmaal . We zijn van Cajon del Maipo terug naar Santiago gekomen om onze spullen te pakken en morgen brengt Paolo ons naar de luchthaven.

In Cajon hebben we nog een paar uitstapjes  gemaakt met de bus naar San José. Wij zijn geen openbaar vervoerfanaten maar hier in Chili en ook in Argentinië hebben ze wel begrepen dat  een hoge frequentie en een lage prijs een succesformule is. We hebben nooit langer dan vijf minuten gewacht op een bus en wij kenden helemaal de uren niet. We reden zeven kilometer en dertien haltes voor zevenhonderd pesos of net geen euro en stapten voor de deur op en af, maar dat laatste was puur toeval.

Nu is San Jose del Maipo helemaal geen wereldstad maar een autenthiek Chileens  dorpje aan de voet van de Andes dat zowel in de zomer als in de winter toeristen trekt. In de zomer wordt er geraft  en gecayakt op de Maipo en in de winter geskied in de bergen. Het bezit zoals vele Chileense dorpen een gezellig Plaza de Armas ofte dorpsplein waar er altijd wel wat te doen is en verder de typische gekleurde huisgevels en handeltjes. De omgeving is erg dor momenteel maar blijkbaar is er toch geen watertekort want tuinen en perken worden overvloedig gesproeid ook bij partikulieren, al zou ik rokers momenteel niet aanraden om hun peukje in de berm te gooien.

 

Gisteren avond hadden we nog een klein afscheidsfeestje met onze hospita en haar gezin. Het is mede dank zei haar dat we in het begin onze reis konden verder zetten en dat zullen we niet gauw vergeten. De fietsen zitten ook terug in hun vertrouwde kartons  die we hier hadden achtergelaten en die men voor ons bewaard heeft , om maar te zeggen , fysisch zijn we er klaar voor, psychisch is nog wat anders.

Om het af te leren nog een paar sfeerbeelden en wie weet tot de volgende reis.

Cajon del Maipo,

Met het vliegtuig reizen is altijd een beetje wachten. Woensdagnamiddag zijn we dan toch vertrokken met het vliegerke van DAB. We waren met twaalf gegadigden en er bleven dus nog een aantal plekken vrij. De piloot was wel komen opdagen gelukkig. Het was prachtig zonnig weer en er stond een stevige bries, dat kon hier kortstondig voor wat turbulentie zorgen wist de man met het lederen jack alsook in Punta Arenas en daarmee waren we weeral gerustgesteld. We moesten zelfs niet bijbetalen  voor de fietsen en dat zijn we ook niet gewend.

Het was, eerlijk is eerlijk, een prachtige vlucht zo laag over de besneeuwde toppen van de Andes al hield ik er wel een pijnlijk trommelvlies aan over . We zaten aan de uitgang en je kon onder de deur naar buiten kijken, aan frisse lucht geen gebrek. De landing  was iets spannender door de zijwind , het toestel helde helemaal over naar één kant in de laatste rechte lijn maar leatherjack zette zijn speelgoed op onberispelijke wijze op het tarmac, het was toen kwart over vijf na de noen.

Om tien uur ging de volgende vlucht naar Santiago, tijd genoeg dus. Het vliegtuig dat ons zou meenemen kwam pas toe toen we al moesten vertrokken zijn. Uiteindelijk zijn we dan toch de lucht ingegaan om half een ’s nachts. We kregen zowaar nog 13000 pesos tegemoetkoming  aan consumptiebonnen voor de vertraging.

Gelukkig hadden we onze hospita die ons kwam ophalen om kwart voor vier s’ochtends.

Onze fietsen in de bubbelplastiek blijken het transport goed te hebben doorstaan op het eerste zicht. We steken ze gewoon in de dozen ,die we hier hebben achtergelaten, zoals ze zijn  en hopen dat ze de volgende twee vluchten deftig doorkomen. We zijn drie dagen in Santiago gebleven en zijn dan, weer door onze hospita naar een vakantieadresje gebracht voor een week in Cajon del Maipe aan de voet van de Andes , platte rust aan het zwembad ,wijntje erbij ,beetje mijmeren over de laatste vier maanden en waar we volgende keer naar toe willen.

Voor de fanatieke volgers nog dit, we reden in totaal 4550 km van Santiago naar Ushuaia met de nodige omzwervingen. We hadden niet één lekke band of gebroken spaak of wat dan ook. De remblokken zijn allemaal één keer vervangen en dat moet ook nu weer gebeuren alsook ketting en tandwielen maar dat is normale sleet. Op de voorlaatste dag is de arm van mijn achteruitkijkspiegel gebroken en dat is jammer , dat is al. We reden in totaal 2500km over ripio of gravel als je wil en we sliepen 31 keer in ons tentje waarvan slechts 13 keer op een camping.  Dat zou aanzienlijk meer geweest zijn ware het niet dat langs de  wegen zuidelijk van Santiago alles was afgesloten met pindraad en de campings nog gesloten waren.

Chili en Argentinië zijn twee prachtige landen om te  fietsen al is het terrein niet altijd even makkelijk vooral met name in Patagonië. De bevolking is overwegend erg vriendelijk en behulpzaam  en de wegen variëren van goed tot enorm slecht. We hebben weinig last ondervonden van de verlofperiode en boekten slechts één maal vooruit een slaapplaats met name in Ushuaia.

Als je er niet tegenop kijkt om een lekkere steak of een flinke zalm te eten is Argentinië  en voor vis zeker Chili een goede bestemming en ze hebben ook lekkere wijnen in beide landen. We gaan het hier nog zolang mogelijk rekken aan de rand van het zwembad al zijn temperaturen van 32à35 graden ook niet zo plezant, ………haha!!!!

Ushuaia 3

Gisteren hebben we een tochtje gemaakt met een catamarano p het Beaglekanaal, het kanaal dat de Atlantische met de Stille Oceaan verbindt en dat genoemd is naar het schip van Charles Darwin die hier een tijdje geleden ook rondtoerde, zij het niet per fiets. Het kanaal is  185 km lang en zou zijn ontstaan zo’n 25000 jaar geleden  door de opwarming van de aarde, toen al. Ushuaia ligt zo wat in het midden tussen de twee Oceanen en is de meest zuidelijke stad op aarde. Niet de meest zuidelijke woonplaats want dat is dan weer Puerto Williams op de andere oever aan de Chileense kant maar dat is geen stad, dat is vooralsnog een dorp. Het kanaal vormt hier dus de grens tussen Argentinië en Chili en er is nogal wat onenigheid  over het grensverloop en de verdeling van de vele eilanden die zich in het kanaal bevinden. Een eind verder richting Stille Oceaan loopt het kanaal zelfs volledig op Chileens grondgebied.

We hadden grandioze pech met het weer. Het regende al om zes uur toen we opstonden en gisterenavond toen we terug thuiskwamen regende het nog. De zes uur durende tocht was wel tof, maar de zon ontbrak. Het begon nochtans knap, na een half uurtje varen , we waren nog niet eens deftig uit de baai van Ushuaia of er doken walvissen op . Blijkbaar had niemand zich daar aan verwacht . De boot werd een klein half uur stil gelegd en iedereen stond aan de reling met zijn fototoestel in aanslag. Ze lieten zich nog een paar keer zien maar ik was telkens totaal verrast en te laat om te reageren.

De pelsrobben een eind verder op een eiland alsook de aalscholvers op een ander, lieten zich de aandacht  onbekommerd welgevallen. Ondertussen passeerden we ook nog de vuurtoren  van Les Eclaireurs op een eilandje temidden op het water en als kriek op de pannekoek of als kers op de taart als je wil, mochten we nog een half uur plaatjes schieten van een horde Magelaanpinguïns en toen keerden we rechtsom, het kan ook linksom geweest zijn want plots lag Chili op de andere oever.

Toen we terug aanlegden lag er een groot  Nederlands zeilschip aan de kade, de Europa. Ze kwamen net terug van een tochtje naar Antarctica en vertrekken nog deze week naar Kaapstad en dan weer richting Rotterdam. Dan gaan je oortjes wel flapperen als je dat hoort, da’s pas avontuur, zeg nooit nooit. Je kan mee als je wil(en betaald). Er is een vaste bemanning aan boord en ze nemen 45passagiers mee. Je moet wel bereid zijn te helpen aan boord, dat wel.We zijn bij Tante Sara nog een koffietje gaan drinken en dan weer met de bus naar huis. Dat heeft wel iets met zo’n gammele bus door de achterbuurten van Ushuaia.

Vandaag hebben we ons dan de hele dag bezig gehouden met het inpakken van de fietsen. Het is een heel gedoe geweest met die fietsen. We vliegen terug naar Chili met zo’n klein speelgoed vliegerke. Toen we onze vlucht boekten, drie weken geleden zeiden ze bij de luchtvaartmaatschappij Dab, dat we de fietsen moesten “ ontmantelen”. We zijn dan maar voor alle zekerheid hier ter plekke naar het reisbureau geweest dat hen vertegenwoordigt om te vragen wat ze eigenlijk verwachten of bedoelen met “ontmantelen”. Op het adres dat we hadden meegekregen in Chili was er niemand meer, de firma had opgehouden te bestaan. We werden naar een ander bureau gestuurd en daar wist men ons te vertellen dat ze enkel tickets verkochten, we moesten zelf maar met Chili bellen. We hebben toen twee mails gestuurd naar Chili, eentje naar het reisbureel en eentje naar Dab zelf.

Om vier uur na de middag  vertrok er hier een vlucht naar Punta Arenas , één van de twee wekelijkse vluchten waarvan wij dus woensdag ook gebruik van maken.

Ik ben om drie uur op mijn fiets gesprongen en ben ter plekke even gaan poolshoogte nemen over de transportcondities. De man aan de balie vertelde me , zet je stuur dwars, laat de lucht uit de banden en steek je fiets in een doos. Mag het ook in bubbelplastiek

meneer?Ja, geen probleem dat kan ook!  We hebben twee fietsen , kan dat ook?Si si no problema, die passen er ook in,zorg dat je hier een half uurtje op voorhand bent. Moeten we ook  electronisch inchecken,  No no, er zijn maar veertien reizigers, no te preocupes.

Dan ben je op je gemak, alles onder controle, fluitend terug naar het apartementje.

Toen ik terug was keek ik even mijn mail na of er eventueel een reactie was uit Chili en ja hoor. Een antwoord van Miss Dab.“Dear Jos, it is NOT possible to take bicycles on the plane. It is a small plane and has only storage capacity  of 90x80x60 cm. Have a nice day.

A nice day? Joe stjoepid woemen! Ik heb even diep geademd en een vriendelijke mail geretourneerd.

Vandaag dus de hele dag fietsen geëmbaleerd in bubbeltjes plastiek. Toen we klaar waren om zes uur, krijg ik een mailtje uit Chili van het reisbureau. Dear Jozef, ik heb naar Dab gebeld en zodra ik hun antwoord heb laat ik iets weten. En ja hoor, om zeven uur was er nieuws!”Je moet de wielen er uit nemen en het stuur en twee uur op voorhand op het vliegveld zijn”

Ik heb hen vriendelijk bedankt voor de snelle behandeling en hen beloofd dat ik de fietsen zo klein mogelijk zou maken. Einde van het verhaal.

Ze staan nu te blinken aan de keukentafel en hoe het afloopt zien we woensdag wel, tot dan is het nog spannend.